Visit of the frozen ghost - Christmas One - shot

Visit of the frozen ghost

Biorę do ręki tusz i lekko muskam nim rzęsy. Mrugam kilkukrotnie powiekami, sprawdzając jak wyglądam. Jest idealnie.

Zerkam na zegarek - bal zaczyna się za 10 minut. Przygryzam nerwowo wargę i szybkim krokiem kieruję się do wyjścia. Na nieszczęście rodzice gdzieś wyjechali, więc nie mam żadnego transportu oprócz obskurnej taksówki.

W przedpokoju chwytam płaszcz i narzucam go sobie na ramiona. Czuję jak materiał ogrzewa moje zmarznięte ręce, których sukienka do końca nie zakrywa. W sklepie od razu stwierdziłam, że jakoś to przeboleję, bo to był jedyny strój, który mi się spodobał – krwistoczerwona sukienka, idealnie przylegająca do górnych partii ciała; od szwu w talii jest rozkloszowana, a rękawy zakrywają połowę przedramienia; kończy się niewiele przed kolanem. Cudowna. A do tego wspaniale komponuje się z moimi kruczoczarnymi włosami sięgającymi mi za łopatki.

Ostatni raz patrzę w lustro i kładę dłoń na klamce. Jestem gotowa.

Otwieram drzwi i moim oczom ukazuje się zmarznięty chłopak, na oko 17 lat, czyli w moim wieku. Jego ramiona i głowa pokryte są śniegiem, który kurczowo trzyma się wełnianego swetra i czapki. Na dłoniach nie ma rękawiczek, a jego buty są całkowicie przemoczone. W jego ciemnobrązowych oczach, na które opadają mu złote kosmyki posklejane od śniegu, widzę niemą prośbę o pomoc.

Stoi w moim progu niczym duch. Zamarznięty duch.

Niedużo myśląc, łapię chłopaka za rękaw i wciągam do środka. Zatrzaskuję drzwi i przekręcam klucz, w pośpiechu zrzucając płaszcz i buty.

- Chodź, dam ci coś ciepłego do picia – ciągnę go za sobą w kierunku salonu, nie pozwalając mu nawet zadecydować, czy chce iść gdzieś za tą świruską z bladą cerą, która z czerwoną szminką i czerwoną sukienką wygląda niczym wampir.

Sadzam ducha na kanapie, a sama biegnę do kuchni i wstawiam wodę na herbatę. Po chwili, z gotowym napojem w rękach, wchodzę do salonu i podaję kubek przybyszowi. Siadam obok niego.

- Lepiej? – pytam łagodnie.

- Dziękuję – chrypi chłopak.

Uśmiecham się do niego i zbywam machnięciem ręki. Przecież jest Wigilia. Nie mogłam go tak zostawić.

- Jestem Blake – przedstawiam się.

- Wyatt – odpowiada, już bez chrypy. Widocznie herbata pomogła.

Daję mu wypić do końca, i gdy otwieram usta, żeby zadać pytanie, on wstaje.

- Dokąd to? – łapię go za łokieć. Brrr, jaki lodowaty.

- Nie wypuścisz mnie? – w jego oczach kryje się rozbawienie.

Kręcę głową.

- W życiu. Nie w takim stanie.

Szybkim ruchem ściągam mu czapkę z głowy i otrzepuję jego włosy z lodu i śniegu.

- Naprawdę nie chcę ci psuć świąt… - mowi.

- Mi? Psuć święta? – unoszę brwi. – Czy myślisz, że gdy przystojny zamarznięty blondyn przychodzi do twojego domu, błagając o schronienie, to ty go wypuścisz, kiedy tylko będzie chciał? Mylisz się, mój drogi. Siadaj i zdejmuj te mokre ciuchy. – wskazuję władczo palcem na kanapę.

- Uważasz, że jestem przystojny? – marszczy brwi. – I mam się rozebrać? – pyta, kiedy dociera do niego sens moich słów.

- Dwa razy tak. – ruszam w kierunku pokoju mojego dwa lata starszego brata. – Nie ruszaj się stąd, chyba że chcesz, żebym goniła cię po ulicy. Przyniosę ci coś do ubrania. – Na jego twarzy pojawia się wesoły uśmiech, a ja wbiegam po schodach.

Otwieram drzwi do pokoju mojego brata i od razu uderza mnie odór brudnych ubrań i całego syfu. Udaje mi się jakoś przebić do jego szafy i po krótkich poszukiwaniach, wynajduję czystą koszulkę i bluzę. Szybko schodzę na dół i zatrzymuję się na ostatnim schodku.

Na fotelu siedzi Wyatt bez koszulki, trzymając w rękach kulkę ze swoich przemoczonych ubrań. Na dźwięk moich kroków odwraca się i uśmiecha z wdzięcznością. Wyszczerzam zęby.

- Masz – rzucam w niego ubraniami. – To mojego brata, powinny być dobre. – opadam na kanapę.

- Dzięki – odpowiada i przeciąga t-shirt przez głowę.

Zakładam nogę na nogę i przyglądam mu się uważniej. Nie wygląda źle, co świadczy o tym, że musiał włóczyć się po ulicy tylko dzisiaj. No i poza tym jest całkiem normalnym i przystojnym chłopakiem.

- Skąd się tutaj wziąłeś? – marszczę brwi. – Albo inaczej: co robisz w takie zimno na ulicy?

Zastanawia się chwilę, co mi wyjawić, a co nie, aż w końcu się decyduje.

- Byłem na imprezie ze znajomymi i moi koledzy się nachlali. – odwraca wzrok. – Postanowili oblać mnie wodą, po czym wywalić na ulicę. – uśmiecha się pod nosem. – Wszystko było całkiem fajnie, póki nie zaczął mi doskwierać brak kurtki i mróz. Włóczyłem się po ulicy, nie wiedząc co ze sobą zrobić, bo rodzice gdzieś wyjechali, a ja nie miałem kluczy do domu. Kilkukrotnie pukałem do drzwi, ale albo nie otwierali, albo wyrzucali. Dlatego byłem szczerze zdziwiony, kiedy ty, bez ostrzeżenia wciągnęłaś mnie do środka i kazałaś się nie ruszać. – jego białe zęby błyskają, w przyćmionym świetle, kiedy się uśmiecha.

- Jest Wigilia – kładę nogi na stole. – Nie powinno się odmawiam potrzebującemu.

Wyatt się wzdryga i rozciera ramiona dłońmi.

- Zimno ci?

Nie odpowiada, ale mimo to widzę, że drży. Podrywam się do góry i biorę sweter, który mu przyniosłam.

- Wkładaj – rozkazuję, podając mu ubranie.

- N…Nie…Nietrze…Nietrzeba – szczęka zębami.

Bez pozwolenia, wciągam mu sweter przez głowę i okrywam kocem.

- Lepiej?

Kiwa powoli głową, ciaśniej owijając się materiałem. Siadam na oparciu jego fotela i patrzę na zegarek. 23:58. Uśmiecham się i czuję jak czyjeś ramię oplata mnie w talii. Otwieram szerzej oczy i spoglądam na Wyatta. Siedzi wyszczerzając zęby i przyciąga mnie do siebie, tak że siadam mu na kolanach. Odwzajemniam jego uśmiech.

- Dziękuję – szepcze z czołem przy moim czole. Czuję na sobie jego oddech.

- Wesołych Świąt – mówię cicho.

 Nachyla się nade mną i jego usta stykają się z moimi. Delikatnie, zmysłowo.

- Wesołych Świąt – odpowiada i znów mnie całuje. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Wesołych i pełnych książek Świąt, Książkoholicy!  Życzę Wam wszystkiego co najlepsze, masy książek i żeby spełniły się nawet te niemożliwe marzenia! ^^

Nie jestem z tego opowiadania za specjalnie zadowolona, bo brakuje w nim wielu szczegółów i sytuacji, które chciałam ująć, ale moja mama się na mnie uwzięła i co chwilę, jak na złość odciągała mnie od komputera :/ 

Jeszcze raz wesołych Świąt i obiecuję wstawić kolejny rozdział jak najszybciej. ;)