The Angel of the Earth - Chapter 19

Rozdział 19

- A potem on… - Mia zawsze nawijała jak najęta. -  No i wiecie… - nagle zamilkła. – Patrzcie, – szepnęła konspiracyjnie – ona nie jest nowa? Ta z tęczowymi włosami, obok Alexa.

Podążyłem za jej spojrzeniem i ją zobaczyłem.

Tęczowowłosa, jak to ją nazwała Mia, siedziała kilka stołów dalej i rozmawiała z rudzielcem. Na jej twarzy gościł przepiękny uśmiech, którym rozjaśniała całe to pomieszczenie. Niesamowite. Jej oczy zdawały się płonąć, były tak intensywnie pomarańczowe.

Wiedziałem, kto to był.

Doskonale wiedziałem.

- Znam ją – stwierdził Nico, po uważniejszym przestudiowaniu jej cudownej twarzy.

- Idź, ją zagadaj, Mia – zaproponowałem.

- Czekaj – syknęła w odpowiedzi. – Niech on stąd odejdzie. – wskazała głową Alexa. Racja. Poczekajmy.

Siedzieliśmy w milczeniu kilka sekund, a ja przyjrzałem jej się uważniej.

Jej włosy były jasnobrązowe, a końcówki rude. Przy samej głowie miały taki sam odcień czerni jak moje, a końcówki krótszych kosmyków blond. Wszystko się zgadza.

Nieziemski Anioł władający wszystkimi żywiołami. Taki sam jak Ann, która pechowo została porwana przez Instut Badań Nad Osobami Spłodzonymi Przez Anioły – w skrócie IBNOSPA. Cholernie dziwna i pokręcona ta nazwa.

Instytut działa od ponad stu lat. Pamiętam dokładnie, kiedy go stworzyli. W roku 1900 powstał tak zwany Łapacz Opętanych. Nazwa oczywiście była wtedy błędna, ale ludzie nie wiedzieli wtedy, że Anioł potrafi zejść na ziemię, a co dopiero założyć rodzinę z człowiekiem. Jednakże Anioły schodziły na ziemię i spładzały dzieci. Z takich związków człowieka z Aniołem powstawały tzw. Anioły Ziemi. Potrafiły one władać żywiołami, a niektóre z nich władały więcej niż jednym, ale była to rzadkość.

Jak na razie na ziemi istnieją tylko dwa Anioły, mające władze nad wszystkimi żywiołami – Nicky Evans i Ann Garcia. Anioły te są nie tylko Aniołami Ziemi, są p r a w d z i w y m i Aniołami. Mogłyby zamieszkać w Niebie, ale Rada jest temu przeciwna, ponieważ nie znają naszych tradycji.

A jeden z tych Aniołów właśnie siedział przede mną niczego nieświadomy. Piękny, powabny ze skrzydłami skrytymi gdzieś w jej nędznym ziemskim życiu.

Boże, jak ja chciałbym ją pocałować.

- Okay, poszedł sobie. Ruszam do akcji. – Mia przerwała moje rozmyślania i pomaszerowała do stolika Nicky.

Patrzyłem za nią, jak idzie wywijając biodrami i lawiruje pomiędzy ławkami w stołówce. Zawsze dziwiło mnie po co dziewczyny noszą spódniczki, a Mia nosiła je codziennie. Twierdziła, że nie jest jej zimno i zawsze nie miała na sobie nic prócz sandałków, spódniczki i koszuli. Żadnego swetra bluzy, spodni. Nic.

Czarnowłosa usiadła obok Nicky, a ta się uroczo zaczerwieniła. Odchyliłem się do tyłu na krześle i wbiłem wzrok w dziewczyny. Nagle Mia wskazała mnie palcem, prawdopodobnie mnie przedstawiając, a ja uśmiechnąłem się zawadiacko. Anielica zatrzymała na mnie swój wzrok, taksując moją posturę. Po chwili odwróciła wzrok zawstydzona i spojrzała na Mię wyczekująco.

Nie wiem, dlaczego, ale nikt nigdy nie patrzy na mnie dłużej niż trzydzieści sekund. Może udziela się do tego to, że jestem Upadłym Aniołem, ale przecież nie da się tego po mnie zauważyć. Moje skrzydła ukazują się tylko w Niebie, a i tak nie dorównują prawdziwym anielskim skrzydłom, ponieważ są czarne i wybrakowane z piór. Tylko oczy mnie zdradzają. Tak ciemnoszare, że prawie nie widać źrenic. Każdy Upadły lub Mroczny (to jedno i to samo) Anioł ma takie. Z tym nie da się nic zrobić.

Kątem oka zauważyłem, że Alex wrócił do Nicky i widać było, że nie podoba mu się obecność Mii.

- Idzie tu – szepnął zafascynowany Nat. – Idzie tu, idzie tu!

Rzuciłem mu spojrzenie mówiące: no co ty nie powiesz!, a on prychnął na mnie i odwrócił głowę.

- Cześć – powiedziała "nieznajoma" i stanęła przy naszym stole. – Jestem Nicky. – uśmiechnęła się nieśmiało.

- Hej – odpowiedzieliśmy chórem wszyscy, oprócz Nico, który powrócił do swojego codziennego stanu naburmuszenia.

- Jakim żywiołem władasz? – zapytałem z ciekawością. Chciałem wiedzieć czy skłamie, aby się bronić, czy ktoś ją uprzedził.

- Ogniem – odpowiedziała ze sztucznym uśmiechem.

Wie. Wie, że nie jest zwyczajna. Zwyczajna w naszym tego słowa znaczeniu, oczywiście.

- Dlaczego masz takie tęczowe włosy? – Nathan pochylił się do przodu, jak zwykle spragniony informacji. – I twoje oczy. Czemu są takie… hmm… pomarańczowe?

Nicky usiadła obok Nico i spojrzała na Nata. Po chwili nachyliła się do niego przez stolik i zakryła usta ręką, jakby powierzała mu tajemnicę.

- Chodź tu – powiedziała cicho, a Nathanowi rozszerzyły się źrenice z podekscytowania. Zbliżył się do dziewczyny. – Bu! – ryknęła tęczowowłosa prosto do ucha naszego przyjaciela, a my wybuchliśmy śmiechem.

Nathan opadł z powrotem na krzesło obrażony.

- Okay, okay – próbowała powiedzieć coś przez śmiech Nicky. – Dobra, już ci mówię. Co do włosów: farbuję, a co do oczu: soczewki. – została obrzucona pytającym spojrzeniem i westchnęła. – Po pierwsze: robię to po to, aby trudniej było mnie rozpoznać, a po drugie: dlatego, że lubię.

Uśmiechnąłem się pod nosem, zadowolony z jej pomysłowości i daru przekonywania. Nie była głupia. Była cholernie sprytna.

Każde jej słowo było przemyślane, zwarzone i dopiero uwolnione z jej pięknych ust. Przysłuchując się jej opowieści, zauważyłem, że każde zdanie miała ułożone w głowie już wcześniej. Nie wahała się ani chwili, opowiadała wszystko z ogromną swobodą, jakby to wszystko była prawda. Z jaką łatwością udawało jej się wszystkich omotać, a jej anielska uroda tylko jej w tym pomagała. Była kłamcą idealnym. I to tak idealnym, że  nawet Rada nie zauważyłaby oszustwa.

Nie mogąc się powstrzymać, wkradłem się do jej myśli – był to jeden z przywilejów Aniołów, lecz korzystali z niego chyba tylko Mroczni Aniołowie, ponieważ mieszkańcy Nieba byli na to zbyt dobrzy. Bzdury, bo widywałem takich co byli gorsi od wszystkich Upadłych razem wziętych, ale nie mnie to oceniać.

Jej myśli były dość dziwne i zagmatwane:

On mi nie uwierzył. Nie uwierzył. Co teraz? Co jeśli on będzie chciał dowiedzieć się czegoś więcej?

Zerwałem połączenie i spojrzałem na nią. Jej oczy błądziły przestraszone po Nico. To on nie uwierzył. To o niego jej chodziło.

Nagle Anielica krzyknęła, a ja poderwałem się z miejsca gotów ją chronić. Ale nic się nie stało. Chyba, bo ona rzuciła Nico wściekłe spojrzenie i szybkim krokiem wyszła ze stołówki, nieświadoma, że nasz ponurak ją śledzi.

Odwróciłem się w kierunku drugiego wyjścia i po kilku sekundach byłem za drzwiami. Skierowałem się w stronę lasu i ukryłem za drzewem, zza którego widziałem Nico i Nicky. Przez chwilę rozmawiali ze sobą, a potem w oczach dziewczyny zalśniły łzy i przytuliła się do bruneta. W tym samym momencie na zewnątrz wyszedł Alex, a ja wycofałem się w cień drzew i ruszyłem w kierunku domu. 

----------------------------------------------------------------------------------------

Ta da da dam! Jest kolejny rozdział? Jak Wam się podobają rozdziały z perspektywy Liama? Chcecie ich więcej?