Don't leave me, my love - Chapter 1

rok wcześniej

Rozdział 1

- Witam was wszystkich na naszym cotygodniowym spotkaniu dla młodzieży uzależnionej od papierosów. Staramy się wam tutaj pomagać i sporej liczbie osób wyszło to na dobre. –mężczyzna uśmiecha się zachęcająco. – Mam nadzieję, że wam też uda się wyjść z tego nałogu i zaoszczędzić trochę pieniędzy, nie mówiąc już o mniejszej szansie na raka płuc.

Takie zajęcia odbywają się co tydzień. Ja jestem dzisiaj na pierwszych, bo mama w końcu nie wytrzymała smrodu dymu, przesiąkającego wszystkie moje rzeczy, a co za tym idzie, jej rzeczy też.

Wsuwam rękę do kieszeni i obracam w palcach papierosa. Nigdy nie wyzbędę się tego nałogu, bo jest to część mojego życia. A skoro mama uważa, że to takie łatwe, to niech ona przestanie obsesyjnie myć ręce po każdej najmniejszej czynności. Niech przestanie się wszystkiego brzydzić. Kiedy jej to powiedziałam, wzruszyła ramionami i odeszła, a ja wylądowałam na tym idiotycznym spotkaniu, na które muszę uczęszczać jeszcze przez najbliższy rok.

Puszczam moją kieszonkową truciznę i splatam ręce na piersi. Muszę chociaż sprawiać pozory, takiej, która chce rzucić, bo inaczej zaczną coś podejrzewać.

- Ja jestem Tim Hahn – przedstawia się, jak podejrzewam nasz "wybawca". – Będę wam pomagał w tych trudnych chwilach i wspierał na każdym z tych spotkań lub poza nimi. – Ta, jasne. – Teraz wy się przedstawcie. – Mówiąc to, wskazuje ruchem dłoni na najbliższą mu osobę i kiwa zachęcająco głową.

Siedzimy w kółku, niczym przedszkolaki, więc ja będę mniej więcej w połowie.

Dziewczyna wskazana przez Tima wstaje. W jej oczach czai się strach. Jest niesamowicie krucha i delikatna ze swoją bladą cerą i różową sukienką.

- Jestem Skylar Witts – mówi i zerka z ukosa na Tima.

- Opowiedz coś o sobie – zachęca mężczyzna i ukazuje zęby w uśmiechu.

Skylar kiwa głową i ponownie odwraca wzrok do uczestników spotkania.

- A więc mam 20 lat i palę od moich 18 urodzin. Do teraz pamiętam, że dokładnie tego dnia kupiłam sobie pierwszą paczkę, żeby uczcić moje święto. – mruga lekko zażenowana. – Chciałabym znowu przypomnieć sobie, jak to jest, kiedy nie musisz wszędzie nosić ze sobą papierosów lub martwić się, że ich zabraknie. – w jej głosie nie słychać ani krzty skruchy lub smutku.

Gówno prawda, myślę, to był twój cholerny wybór dziewczyno, nikt cię nie zmusił.

- Dobrze, poproszę kolejną osobę o przedstawienie się – odpowiada Tim, a ja przestaję słuchać.

Zastanawiam się czy chodzenie tutaj nie jest marnotrawstwem czasu. Przecież i tak nie przestanę palić, dlatego, że jakiś Tim o to prosi. Nawet go nie znam. Nie jest moim przyjacielem ani nawet kumplem. Jest facetem, którego poznałam dziesięć minut temu i znam tylko jego imię, nazwisko oraz wygląd.

Podnoszę wzrok na moich towarzyszy udręki i orientuję się, że teraz to ja mam się przedstawić. Niechętnie podnoszę się z miejsca i wędruję wzrokiem po osobach w kółku. Po krótkim zapoznaniu, oceniam grupę na 12 osób i jednego wybawcę. W sumie 13 osób zamkniętych w tym ciasnym kręgu z kolorowych krzesełek.

Wlepiam w Tima mój natarczywy wzrok i momentalnie cała pewność siebie wskakuje w moje ciało.

- Jestem Sloane Cooke i mam 19 lat. – rozciągam usta w szerokim niegrzecznym uśmiechu. -Swoją magiczną przygodę w narkotykowym świecie papierosowej trucizny rozpoczęłam niecały rok temu i do teraz się nie skończyła, co tłumaczy moją obecność w tym kręgu poufałości. – Przesuwam wzrokiem po zebranych. – Muszę się wam przyznać, że napotkałam na swojej drodze dużo ciekawych rzeczy podróżując za tym niewielkim przedmiotem i nie chciałabym się jeszcze zatrzymywać w tym nieznanym miejscu, w którym aktualnie przebywam. Najpierw zwiedzę wszystko co się da razem z moim dymiącym się przyjacielem, a dopiero, gdy przekonam się, że nie ma już nic czego nie widziałam, pożegnam się z nim i pojadę do ciepłego domu. – Widząc dezorientację na twarzach pozostałych, wzdycham cicho. – To trochę tak, jakbyście wybrali się w podróż dookoła świata z myślą powrotu do domu, ale zamiast tego, ktoś zmusza was do pozostania w jednym z miejsc, przez które przejeżdżacie i mówi, że dalej nie jedziesz, że nie powrócisz do domu. Czymś takim jest dla mnie rzucenie palenia. – Na koniec wygładzam koszulkę i z powrotem siadam na krześle.

Wszyscy gapią się na mnie w osłupieniu, a na mojej twarzy wykwita triumfalny uśmiech. Mam ich.

Tim odchrząkuje.

- Więc… hmm… Panno Cooke, znaczy Sloane… - język mu się plątał, z trudem powstrzymywałam się przed parsknięciem śmiechem. – Z jakiego powodu tu przychodzisz, skoro nie masz w planach wyzbycia się nałogu? – w jego niewielkich oczach kryło się zainteresowanie i niepewność.

Uśmiecham się prowokująco i zaplatam ramiona na piersi.

- Ten powód, mój drogi, znam tylko ja – odpowiadam tajemniczo. – I nie leży w moim interesie dzielenie się nim z tobą.

Małe oczka mężczyzny otwierają się szerzej, gdy mówię do niego "mój drogi", lecz szybko się uspokaja i z powrotem zakłada maskę poważnego mentora.

- Sloane, czy dobrze zrozumiałem, że jesteś tu tylko dla rozrywki? – pyta jakiś chłopak kilka krzesełek ode mnie.

Spoglądam na niego i mrużę swoje intensywnie niebieskie oczy.

- Jak się nazywasz? – pytam wesoło, z uśmiechem błąkającym się w kącikach ust.

Chłopak przełyka ślinę, zdradza go jego jabłko Adama.

- Przedstawiałem się – odpowiada hardo. Macham na to ręką i wyszczerzam zęby w uśmiechu. – Nazywam się Trevor – poddaje się po chwili, a w jego głosie jest coraz więcej niepewności.

Zsuwam się niżej na krześle, tak, że prawie na nim wiszę i wyciągam przed siebie swoje długie nogi.

- A więc, Trevorze – zaczynam swobodnie – widzę, że bardzo ciekawi cię moja osobistość, lecz nie mogę udzielać ci odpowiedzi na takie pytania w czasie spotkania, które ma na celu pomoc tobie i reszcie towarzystwa. – rozkładam ręce, aby uświadomić mu, że nie jesteśmy tu sami. – Tutaj, całym burdelem kieruje pan Hahn – zerkam na Tima – a pytania osobiste, kochany, możesz zadawać mi po godzinach spotkań.

Trevor wwierca się we mnie wściekłym spojrzeniem, ale ja nadal chamsko się uśmiecham. W końcu on rezygnuje i odwraca wzrok.

Przenoszę spojrzenie na naszego wybawcę.

- To może pan zacznie zanim czas się skończy? – sugeruję i z powrotem splatam ramiona, tworząc tarczę obronną pomiędzy całą resztą świata.

- Świetny pomysł, panno Cooke, ale jak na razie to ty zabierałaś nam cenny czas – cedzi przez zęby pan Hahn.

Robię minę niewiniątka i układam usta w dzióbek. Tim nie daję za wygraną. Kręcę głową i wzruszam ramionami, na znak, że nie wiem o co chodzi. W końcu on zaczyna mówić, a ja wreszcie mam święty spokój i mogę się wyłączyć.

Po jakichś 30 minutach rozpaczania nad swoim zasranym życiem i całym tym nałogiem, przede mną wyrasta jakaś postać i wyraźnie czeka na moją reakcję.

Podnoszę wzrok i przybieram łobuzerską minę.

- Witaj, Trevorze – zagaduję. – A więc jednak, nadal jesteś mnie ciekaw.

- Owszem, jestem.

Powoli podnoszę się z krzesła, nie spuszczając wzroku z chłopaka, który (o ironio!) jest ode mnie wyższy o jakieś 30 centymetrów, bo niestety nie należę do osób wysokich, raczej średnich. Ruszam w kierunku drzwi i, gdy tylko wychodzę na świeże powietrze, skręcam w prawo i staję kawałek dalej, opierając się o chropowatą ścianę. O dziwo, Trevor szedł za mną.

- Słucham, co chcesz wiedzieć – rzucam gdzieś przed siebie. – Albo stój – unoszę rękę. – Coś za coś. Nie otwieram się za darmo. – spoglądam na niego. – Najpierw ty się przede mną otworzysz – unoszę kącik ust.

Trevor chwilę trawi te informację, po czym proponuje:

- Najpierw znajdźmy dogodniejsze miejsce.

Wybucham krótkim śmiechem.

- Za dużo wymagasz, skarbie – mówię, ale mimo to odklejam się od ściany i kieruję w stronę kawiarni.

- Dokąd idziesz? – chłopak zrównuje ze mną krok.

- Ach – kręcę głową. – Za dużo pytań zadajesz.

- Dokąd idziemy? – naciska.

Gwałtownie się zatrzymuję i przeszywam go swoim spojrzeniem. Dopiero teraz zauważam jaki jest przystojny. Ma ciemne blond włosy rozczochrane przez wiatr i szare iskrzące się oczy. Jego wyraźnie zarysowana szczęka jest symetryczna, a muskularne ramiona zamknęłyby cię w przyjemnym uścisku.

- Trevorze… - rozpoczynam, ale zauważam niewielki przedmiot wystający z jego kieszeni. Dowód – źródło pewnych informacji.

Szybkim ruchem sięgam do jego kieszeni, a on jest na tyle oszołomiony, że nie zauważa, że wyciągam z niej tą niesamowicie ważną książeczkę. Otwieram ją i moim oczom ukazuje się uśmiechnięty blondas z wypisanym obok nazwiskiem: Leonard Reed.

Patrzę Leonowi w oczy.

- Okłamałeś mnie, Leonardzie – mówię, oskarżycielskim tonem.

Trevor/Leonard wyrywa mi dowód z dłoni i chowa głębiej do kieszeni.

- Miałem swoje powody.

- Tak? – unoszę brew. – A cóż to za nikczemne prawo zezwala na okłamywanie swojego bliźniego?

- Moje własne – unosi brwi.

- Hah, widzę, że musisz być naprawdę kimś cudownym, skoro ustanawiasz własne prawa. – mówię z udawanym podziwem. – Naprawdę nie mogę się doczekać, kiedy się przede mną otworzysz. – po tych słowach, kontynuuję przechadzkę do kawiarni, nie oglądając się czy Leonard podąża za mną. Wiem, że tam jest.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Jak Wam minęły Święta? Co dostaliście? Podzielcie się wrażeniami ^^

 

To opowiadanie jest według mnie dużo bardziej dopracowane, bo spędziłam nad tym rozdziałem ponad dwie godziny D: Nawet nie wiecie, ile wysiłku włożyłam w to, aby dać Wam chociaż zarys charakteru Sloane :)  Mam nadzieję, że podoba Wam się nowa bohaterka i że z chęcią będziecie czytali o jej dalszych losach, ponieważ, jak na razie, uważam to opowiadanie za najlepsze z wszystkich trzech :)