Before I die - Chapter 5

Rozdział 5

Nie mam pojęcia jak się tu znalazłam. Właściwie to moja pamięć urywa się w momencie wyjścia z domu. Przekroczyłam próg i… pustka.

Siedzę tu już od jakichś dwóch godzin. A dokładniej – siedzę na dachu jakiegoś wieżowca, na samej krawędzi. Moje nogi swobodnie zwisają i wystarczyłoby, że lekko bym się odepchnęła, a zleciałabym w piętnaście pięter w dół.

Właśnie to rozważam.

Słyszę jak drzwi windy się rozsuwają, a po chwili czyjeś kroki niosą się echem wokół mnie.

A było tak cicho.

Nie odwracam się. Nie wstaję. Siedzę, tak jak siedziałam i patrzę na te wszystkie lampy, które świecą coraz mocniej. Albo to nie one święcą mocniej, może po prostu jest coraz ciemniej. Sama już nie wiem.

Wzdycham.

- Szukałem cię – mówi Pest.         

Zabawne, że wystarczą te dwa słowa, aby moje ściśnięte serce, choć trochę się rozgrzało.

- Czy ty też masz czasami ochotę… - zaczynam, zerkając na niego. Siedzi teraz obok mnie. –Skoczyć z czegoś wysokiego, poczuć wiatr we włosach? Poczuć się wolnym? To trochę tak jakby się latało. – przekrzywiam głowę. – Tylko, że my, w przeciwieństwie do ptaków, nie nauczyliśmy się jeszcze lądować. To czyni nas słabymi i bezbronnymi. My nie możemy NAUCZYĆ się latać. Nie możemy robić tego do woli. My możemy polecieć tylko raz. To jednorazowa decyzja. – odwracam się do niego. – Chociaż czasami wydaje mi się przydatne, to, że nie da się wylądować. Że zetknięcie się z dnem jest nieuniknione i mimo wszystko spotka każdego. Podoba mi się możliwość przyspieszenia tego.

Odwracam się z powrotem w kierunku miasta i patrzę, na słońce, którego już nie widać. Zostawiło po sobie tylko pomarańczową smugę na horyzoncie. Spadło i nie nauczyło się lądować.

Ten widok przywodzi mi na myśl zagadkę, której niegdyś nauczył mnie mój "tata", więc mówię:

- Skrywa się w Tobie,

  Skrywa się we mnie.

  W każdy najmniejszy kąt wpełznie.

  Uciekaj przed nią,

  Bo Cię pochłonie,

  A wtedy cała twa dobroć utonie.

  Gdy przyjdzie czas,

  Odegna blask,

  Zjadając słońce

  I dusząc nas.

- Co to jest? – pyta Pest.

- Ciemność – mówię.

- Boisz się ciemności? – patrzy na mnie wyczekująco.

Nie odpowiadam. Przez chwilę przyglądam mu się badawczo, a potem wstaję i kieruję się w stronę windy.

Boję się ciemności. Zawsze się bałam. Ale nie mam zamiaru mu się do tego przyznawać.

Niespodziewany dotyk przywraca mnie do rzeczywistości. Krzyczę i odwracam się. Za mną stoi Pest trzymając rękę na moim ramieniu.

- Boisz się – mówi, uśmiechając się lekko.

Tez chciałabym się uśmiechnąć. Też chciałabym kogoś przestraszyć. Ale nie mogę. W oczach mam łzy, a serce znowu próbuje ode mnie uciec.

Więc robię jedyną rzecz, która przychodzi mi do głowy.

Przytulam się do niego i płaczę.

- Twoje imię świetnie do ciebie pasuje* – mówię poprzez łzy. – Nigdy się ode mnie nie odczepisz, co? Nawet na dach za mną włazisz. – próbuję się zaśmiać, ale wychodzi mi szloch.

Przytula mnie jeszcze mocniej i gładzi po włosach.

- Nigdy – szepcze, a ja zaciskam z całej siły powieki, modląc się, aby to nie okazało się kłamstwem.

*Pest – z ang. plaga, szkodnik, zaraza, utrapienie

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Rozdział jest NIESAMOWICIE krótki, ale myślę, że nie specjalnie nudny, chociaż chyba można się było tego spodziewać :D Które opowiadanie wolicie - Before I die czy The Angel of the Earth? Proszę, odpowiadajcie szczerze, nie przestanę żadnego z nich pisać, niech Wam coś takiego nawet nie przychodzi do głowy! Ale była bym wdzięczna za Waszą opinię ;)
Zagadkę wymyśliłam sama!