Before I die - Chapter 2

Rozdział 2

Po lekcjach nie spieszę się ani nie biegnę jak idiotka na parking. Po prostu idę, jeśli komuś zależy to poczeka. Jednak, kiedy tylko przekraczam próg szkoły i znajduję się na powietrzu, to co widzę nie pozwala mi dłużej iść spokojnie.

Na masce mojego samochodu leży kolega mojego brata, Pest i sprawia wrażenie jakby się opalał, przy okazji wgniatając mi samochód.

- Pest, ty idioto! Złaź stamtąd! Grace mnie zabije! – wrzeszczę, biegnąc w jego kierunku, a moja ciężka torba boleśnie obija mi się o udo.

Dobiegam do auta, akurat kiedy on podnosi się, aby zobaczyć, kto tak krzyczy. Wpadam na niego, a on o mały włos z  powrotem nie przewraca się na maskę, obejmując mnie ramieniem, abym zahamowała.

- Czy do ciebie nie dociera, że nie możesz łazić po parkingu i kłaść się na cudzych samochodach? – pytam nieco zirytowana.

- Enzo też mi to w kółko powtarza, ale naprawdę nie rozumiem dlaczego. – uśmiecha się szeroko, a na czoło opadają mu jego czarne jak smoła włosy, idealnie pasujące do jasnozielonych oczu.  Jest cudowny. Powiem tak: mój brat zadaje się tylko z tymi, którzy dorównują mu urodą, a Pest nawet go przewyższa. – Przecież wasze samochody są prawie jak moje. – kończy.

Wzdycham i zaczynam wyciągać kluczyki, gdy on łapie mnie za nadgarstek.

- A prezent, Diabełku?

Mrugam zdezorientowana. Jak ja mogłam wcześniej na to nie wpaść! Liścik był od Pesta, przecież tylko ona nazywa mnie "Diabełkiem", bo twierdzi, że jestem równie "nikczemna" jak sam szatan. Ale sama myśl, że ktoś taki jak on pamiętał o prezencie dla mnie jest wręcz absurdalna.

Ale nic nie mówię, tylko patrzę na niego.

A on wyciąga pudełko, bardzo podobne do tego, w którym była moja bransoletka. Otwiera je i mi wręcza. W środku znajduje się srebrny pierścionek w kształcie trójzębu, który po założeniu, wygląda jak owinięty wokół twojego palca. Na wewnętrznej jego stronie, niewielkimi literami jest wytłoczony napis:

"Mój mały Diabełek"

Uśmiecham się i podnoszę wzrok na Pesta, który wpatruje się we mnie zafascynowany.

- Śliczne – mówię. – Ale co cię naszło, żeby kupować mi prezent na urodziny? Znamy się od 10 lat, a ty budzisz się po 7.– śmieję się.

Nie odpowiada. Zamiast tego wyjmuje pierścionek i wkłada mi go na palec.

- Kazałem go zrobić specjalnie dla ciebie – mówi.

Nagle coś sobie uświadamiam. On nie może mi dawać tego ot tak. Musi mieć jakiś powód. Przecież on nigdy nie dawał nikomu prezentów. Pamiętam, że tylko raz dał wisiorek dziewczynie, która mu się spodobała. Miał wtedy chyba 15 lat. Ale ona go nie przyjęła. Oddała łańcuszek i go wyśmiała. Od tego czasu Pest nikomu nie złożył nawet życzeń.

- Dziękuję – szepczę.

Chcę się mylić. Nie chcę, żeby on znowu zamknął się w sobie i stał się nieczuły. Muszę przyjąć pierścionek. Jest cudowny.

Rzucam mu się na szyję, a on się rozluźnia. Rozwiałam jego obawy. Nigdy nie zdejmę tego trójzębu.

- Przyszedłeś tu pieszo? – wciąż się do niego przytulam, a on obejmuje mnie w talii.

- Enzo mnie podwiózł. Wcisnąłem mu, że jadę kupić grę komputerową.

Śmieję się. Mój brat uwierzy we wszystko. No, może nie uwierzyłby, gdybym pokazała mu nowy pierścionek i powiedziała skąd go mam. Cóż, będzie musiał.

- Podwieźć cię do domu? – sugeruję.

- W życiu! – odsuwa się ode mnie gwałtownie i wyrywa kluczyki. – Ja cię zawiozę.

- Moim samochodem?

- Yyy… Mój stoi u mnie na podjeździe, więc… tak.

Uśmiecham się i siadam na miejscu pasażera.

- Okay.

On odwzajemnia uśmiech i zapala silnik. Zapada niezręczna cisza.

- Więc… Hmm… Jak tam w szkole? – próbuje przerwać milczenie.

- Serio? "Jak tam w szkole?" Nie mów mi, że bawisz się w rodzica. – wybucham gromkim śmiechem.

- Racja. Źle to zabrzmiało.

Z powrotem słychać tylko pomrukiwania silnika i świst przejeżdżających obok samochodów. Nigdy nie spędzaliśmy ze sobą czasu sam na sam, więc… Nie mamy zbyt wielu tematów do rozmowy. Wybieram pierwszy lepszy.

- Masz dziewczynę? – mówię i od razu tego żałuję.

Pest czerwieni się i kręci głową.

Krzywię się.

- Nie tak to miało zabrzmieć – bronię się.

- Chcesz iść ze mną i z Enzo dzisiaj na kręgle? – proponuje nie zważając, na moje zakłopotanie.

Mój brat nigdy nie chciał mnie ze sobą zabierać, bo stwierdził, że się mnie wstydzi. Dziwne, biorąc pod uwagę to, że to ja powinnam się wstydzić jego – jest niesamowicie głośny i nieco infantylny, kiedy chodzi o Pesta. Za to ja zachowuję się doroślej niż on. Kiedy byłam mała i przychodzili do niego koledzy zawsze chciałam się z nimi bawić, ale Enzo był na nie. Zawsze, bez wyjątku.

- Dobra – zgadzam się i dopiero po kilku sekundach orientuję się, że jesteśmy już pod moim domem.

- Przyjadę po was o 18:00 – informuje i zatrzaskuje za mną drzwi.

- Pest! Czekaj! – wołam, zanim odjedzie. – A co z moim autem?

- Właśnie nim po was przyjadę. – odpowiada i zostawia mnie samą na ulicy.

Pięknie. Czy to się przypadkiem nie nazywa kradzież samochodu? Wzruszam bezwiednie ramionami i kieruję się w stronę frontowych drzwi, kiedy przede mnie wyskakuje brat.

- Co robił tu Pest i dlaczego odjechał twoim samochodem? – dopytuje się.

- Przyjedzie nim o 18:00, żeby zabrać nas na kręgle – mówię i wchodzę do domu. Biegnę schodami na górę do swojego pokoju.

- Jak to NAS? – krzyczy Enzo z dołu. – Ash, przecież ty nie możesz z nami jechać!

Nie odpowiadam i zaczynam wątpić czy zgodzenie się na kręgle było dobrym pomysłem. Ale teraz tego nie odwołam. Na pewno nie ze względu na brata. Pest mnie zaprosił, więc mam prawo tam być, a jeśli Enzo się to nie podoba to niech spada.

Idę.

I koniec.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Jak Wam się podoba postać Pesta? Chcielibyście, abym zrobiła zakładkę z bohaterami i tam dodała posty z opisami bohaterów i w ogóle? Z obu opowiadań oczywiście. :) 

A oprócz tego narysowałam dla Was Nicky i zaczęłam Mię, ale w sobotę byłam na występach i cały dzień nie było mnie w domu i kiedy wróciłam to wszystko było pobazgrane :( Obiecuję narysować nowe, ale może to trochę potrwać, bo tamto rysowałam prawie dwa tygodnie :/ 

No i piszcie co myślicie o tych opisach bohaterów :3