Before I die - Chapter 4

Rozdział 4

Rzucam się biegiem przez kręgielnię, nie tłumacząc przyjaciołom co się właśnie stało.

Po prostu biegnę.

Dobiegam na parking i przypominam sobie, że przecież to Pest ma kluczyki.

- Szlag! – wydzieram się na całe gardło. – Cholera! Cholera! Cholera!          

Pierwszy dobiega do mnie zdyszany Pest.

- Masz kluczyki? – pytam z nadzieją w głosie.

Kręci głową. No tak, Enzo. Mój brat jest już mniej więcej w połowie parkingu.

- Enzo! – wrzeszczę. – Szybciej! Wsiadajcie!

Wszyscy wchodzimy do samochodu. Enzo prowadzi.

- Do domu! – piszczę.

- Ale… - zaczynają.

- DO DOMU! – wrzeszczę jeszcze głośniej.

- Okay! – krzyczy Cam i stuka mojego brata w ramię.

Ruszamy.

Nerwowo postukuję palcami w kolano, modląc się, żeby nic się nie stało. Przecież Avery często panikuje bez powodu. Oddycham głęboko.

Pest splata moje palce z moimi. Odwracam się do niego przestraszona.

- Już dobrze – szepcze i mocniej zaciska palce.

Wierzę mu.

A przynajmniej próbuję.

Kiedy jesteśmy już prawie pod domem, zamieram. Wokoło stoją wozy policyjne, a nasza działka ogrodzona jest żółtą taśmą.

Po środku tego zamieszania stoi moja zapłakana przyjaciółka i wydziera się na wszystkich dookoła. Zauważa nas. Biegnie w stronę jadącego samochodu, ale nagle sobie przypomina, że przecież właśnie do niej jedziemy i się zatrzymuje.

Enzo parkuje. Wyskakuję z samochodu.

- Ave! – biegnę do niej. – Co się stało? Dlaczego płaczesz? Co ONI tu robią? – rozglądam się.

- Tak mi przykro, Ash. Tak mi przykro… - szepcze Avery, ale ja już kieruję się do drzwi.

Wpadam do środka i staję.                                                                                                                                   

Na środku dywanu jest plama.

A właściwie dwie.

Dwie czerwone plamy.

Dłonie odciśnięte na ścianach, wymoczone w krwi.

Wszystko wygląda tak, jakby wybuchła tu jedna wielka krwawa bomba i zabarwiła wszystko dookoła. A potem przyszło niczego nieświadome dziecko i zaczęło się bawić. Zaczęło odciskać ślady swoich dłoni i palców na ścianach, malować zawijasy.

Bombą była moja rodzina.

A dzieckiem była piękna zwiewna śmierć, która chcąc się z nami pobawić, zostawia nam niezliczone ślady. Zostawia nam smutek, wściekłość i odbiera szczęście. Zabiera blask i intensywność barw oraz doznań. Przynosi nam to dziwne uczucie pustki. Jaka ona przewidywalna.

Te wszystkie malunki na ścianach mojego przedpokoju.

Jakie to piękne.

A zarazem obrzydliwe.

Mój brat wchodzi do środka i zamiera. Po chwili pada na ziemię, wciąż wpatrzony w dzieło śmierci.

W powietrzu unosi się odór krwi. Rozglądając się po tym krwistoczerwonym świecie, coś sobie uświadamiam.

Historia zatoczyła koło.

Powtórka z rozrywki.

To takie perfidne i sprytne ze strony losu, że chce mi się śmiać.

Słyszę, jak szaleństwo  szepcze do mnie: "Nie udało mi się ciebie załatwić za pierwszym razem, to może uda mi się teraz. Spójrz na swojego zagubionego brata. Przez ciebie stracił rodziców drugi raz. Nie lepiej było się poddać za pierwszym razem?"

Jakie to sprytne. Wielkie trio – los, śmierć i szaleństwo, które działające razem prowadzi do powolnej śmierci.

Padam na kolana.

Zaczynam się śmiać.

Głośno.

Śmieję się na całe gardło jakby szaleństwo już mnie dopadło.

Ale to nie prawda.

Ja się nie poddam. Może wyrządzić mi wiele krzywd. Może odebrać mi wszystko. A ja się nie dam. Zachowam jasność umysłu i je przechytrzę.

Enzo wstaje. Podchodzi do mnie.

- Co cię tak bawi? – pyta ostro.

Wszystko, mój drogi.

Milknę.

- CO CIĘ TAK BAWI?! – krzyczy na mnie, a ja dziwię się dlaczego jeszcze nie płaczę. – Oni zginęli przez CIEBIE.

Zamieram.

Nadal nie płaczę.

- Gdybyś nie była taka głupia i trzymała się swoich idiotycznych znajomych, nie poszłabyś do tej cholernej kręgielni! Nie byłoby tu tego! – mój brat nigdy na mnie nie krzyczał. Nigdy. – A wszystko przez to, że zakochałaś się w Peście!

To jest jak cios w brzuch. Czuję gorąco na policzkach, ale wciąż nie płaczę.

- Gdyby nie poszła, to też by nie żyła. Tak samo jak oni. – do rozmowy wtrąca się spokojny i opanowany głos. Pest. To zabawne jak bardzo kontrastuje on z głosem mojego brata.

Kolejna zabawna rzecz.

Nie wytrzymuję.

Wybucham śmiechem, który po wyjściu z mojego gardła zamienia się w nazbyt głośny szloch. Tym razem płaczę. Czuję jak łzy spływają mi po policzkach, szyi, znikają pod bluzką.

- Dlaczego jej bronisz?! – Enzo jest naprawdę wściekły. – To jej wina! Tylko i wyłącznie!

Zginam się wpół pod ciężarem mojego bólu i smutku. Dotykam czołem miękkiego szarego dywanu. Z mojego gardła ponownie wydobywa się, tym razem głośniejszy szloch.

Pest klęka obok mnie i obejmuje. Kładzie sobie mój bezwładny tułów na kolanach i głaszcze po włosach.

A ja nadal płaczę.

- Dobrze wiesz, że to nie jej wina – rzuca ostro. – A mówiąc tak zachowujesz się jak ostatni dupek.

On też jest zły, ale na mojego brata, nie na mnie. Broni mnie. W mojej piersi rozchodzi się przyjemne ciepło.

- A takim razie dopełnię swoją roli – mówi cicho mój brat. – Wynoś się z tego domu Ash. Nie chcę cię więcej widzieć.

Ręce Pesta zamierają na moich ramionach.

Strącam je.

Wstaję.

I wychodzę.

------------------------------------------------------------------------------------------

Zdziwieni? Myślę, że tutaj nie miałam Was czym zanudzić :) Zapraszam na mojego drugiego bloga, gdzie ogólnie opowiadam o sobie ;) Forever Together Pisze go razem z przyjaciółką ;)