The Angel of the Earth - Chapter 5 and my drawing of Nicky

Rozdział 5

- Aaaaaaaaaaaaa!

Obudziłam się ciężko dysząc. Miałam sen, że zostaję porwana i…

Zaraz, zaraz.

Gdzie ja jestem?

Przez chwilę siedziałam w bezruchu i przypominałam sobie wszystko jak przez mgłę – jakiś dom, obcy ludzie, ogień, woda, ziemia unosząca się w powietrzu…. Will. Gwałtownie rozejrzałam się po pomieszczeniu.

Pokój, w którym byłam spowijała ciemność. Gdy już się do niej przyzwyczaiłam udało mi się dostrzec zarys niewielkiego fotela i łóżka, na którym leżałam. Dopiero teraz dostrzegłam Willa z na wpół otwartą buzią pogrążonego we śnie.

- Ej – szepnęłam. – Will, obudź się. – szturchnęłam go lekko w ramię, a on otworzył oczy.

- Hmmm? – uniósł brwi i ziewnął.

Przez chwilę zastanawiałam się po co w ogóle go budziłam. Przecież nie chciałam go o nic pytać, a tym bardziej wstawać. Chciałam tu leżeć i jeszcze trochę pospać.

- Gdzie my jesteśmy? – usiadłam na łóżku i spojrzałam na niego z góry.

Chłopak oparł się na łokciach i spojrzał mi w oczy. Zajęło mu kilka długich sekund zanim wydobył  z siebie odpowiedź.

- W moim domu. – oznajmił.

- Co?! – poderwałam się z łóżka jak oparzona i już chciałam wybiec z pokoju, kiedy przede mną wyrosła ściana wody. W tym ciemnym pokoju wyglądała fantastycznie – miała jasną poświatę i delikatnie połyskiwała.

- Wypuść mnie – zażądałam.

- Nie – odparł bez chwili wahania.

Próbowałam włożyć rękę w ścianę wody, ale w tym samym momencie woda odepchnęła mnie z powrotem na łóżko, a dokładniej na Willa. Byłam cała mokra, tak samo jak on. Zrezygnowana wstałam i na niego popatrzyłam.

- Dlaczego nie?

- Nie wypuszczę cię, ponieważ… - zaczął. Nagle zza drzwi dobiegł wysoki kobiecy krzyk, a ja rzuciłam się do klamki.

Zdążyłam wybiec na tyle szybko, żeby Will mnie nie zatrzymał – pobiegł za mną. Na zewnątrz zobaczyłam coś w rodzaju niewielkiego tarasu z przodu domu, gdzie teraz stałam. Dookoła rozpościerał się las, a na polanie stało jeszcze kilka takich domków jak ten, z którego wybiegłam.

Wtedy zobaczyłam źródło krzyku – moja matka była od nas z jakieś dziesięć metrów, ale zdawała się nas nie zauważać. Nie widziała nic poza dwoma facetami w mundurach, którzy ciągnęli ją w kierunku pobłyskującego w dali samochodu.

- Mamo! – wrzasnęłam, ale żadne z tej trójki nie zareagowało; jakby mnie nie było. – Mamo! – powtórzyłam i ruszyłam biegiem w jej stronę.

Niespodziewanie jakieś ręce objęły mnie w pasie i przerzuciły mnie sobie przez ramię – Will.

- Natychmiast mnie puść! – zacisnęłam dłonie w pięści i z całej siły okładałam go po plecach. – Muszę pomóc mamie. Muszę…

- Nie pomożesz jej. – obejrzał się na mnie smutnym  wzrokiem. – Ci sami zabrali moja siostrę. Poza tym gdybyś jej dotknęła to zobaczyliby nas i również złapali.

- A teraz czemu nas nie widzą? – próbowałam się uspokoić.

- Jesteśmy chronieni czymś w rodzaju czaru. Kiedy indziej ci o tym opowiem.

Doszliśmy do skraju lasu i Will posadził mnie pod drzewem. Podciągnęłam kolana do klatki piersiowej, ukrywając twarz w dłoniach. Z oczu zaczęły mi płynąć łzy.

- Co jej zrobią? – wyszeptałam, bo nie mogłam się zdobyć na nic więcej. Ale to wystarczyło – Will przykucnął i usiadł obok mnie, a po chwili poczułam, że otacza mnie ramieniem.

- Nie wiem – odszeptał.

Odwróciłam głowę i wtuliłam twarz w jego ramię. Cały czas miałam przed oczami moją wyrywającą się matkę. Zacisnęłam powieki – to jest tylko sen, to jest tylko sen, to jest tylko…

- Nicky – usłyszałam. – Jesteś głodna?

Podniosłam wzrok. Will patrzył na mnie z wyczekiwaniem.

- Może trochę – wymamrotałam.

- To świetnie się składa – wstał, a następnie wyciągnął rękę, żeby pomóc mi się podnieść. Skorzystałam z pomocy. – Bo pora na śniadanie.

Bez słowa podążyłam za nim, rozglądając się na boki. Miejsce, w którym się znajdowaliśmy wyglądało jak niewielkie obozowisko – polana, na której stały cztery drewniane domki i gdzie nie gdzie stały namioty. Wokół tych wszystkich mieszkań kręciły się dzieciaki, najmłodsze miało chyba 8 lat. Ale nie to mnie zdziwiło. Moją uwagę przykuły osoby z darami, jak to nazwał Will. Niektóre używały swoich mocy właśnie, gdy przechodziliśmy, a u niektórych widziałam znaki na obojczykach. Szybko się rozejrzałam. Wszyscy mieli po jednym znaku. Wszyscy z wyjątkiem mnie.

Mocniej otuliłam się moją przemoczoną bluzą i dogoniłam przyjaciela. Szliśmy w kierunku największego z czterech budynków, z którego wydobywał się miły zapach tostów.

Budynek okazał się stołówką. Gdy weszliśmy do środka podbiegła do nas dwójka chłopaków – koledzy Willa.

- Hej stary, gdzie… - zaczął pierwszy z nich, ale urwał gdy mnie zobaczył – mokrą, rozczochraną, pomarańczowooką dziewczynę z tęczowymi włosami. Wbiłam wzrok w ziemię. Dziwadło, pomyślałam, oto co we mnie widzi.

- To jest Nicky. – przerwał niezręczną ciszę Will.

- Hej, jestem Alex. – podał mi rękę ten drugi. Na twarzy miał szeroki uśmiech, całkowity kontrast pierwszego, który patrzył na mnie z obrzydzeniem.

- Hej – podniosłam wzrok i zdobyłam się na lekki uśmiech.

Pierwsze co przykuło moją uwagę, gdy spojrzałam na Alexa, to znak na jego obojczyku – puste kółko, ognik. Dopiero potem zauważyłam jego rude włosy i wesołe złoto-brązowe oczy. Był ode mnie wyższy dobrze o głowę, więc pewnie też starszy. Nie wyglądał jakby mnie znienawidził od pierwszego wejrzenia, wręcz przeciwnie – patrzył na mnie jakby mnie zapraszał do spędzenia czasu w jego towarzystwie.

- Ile masz lat? – wypaliłam, bo nie mogłam dłużej znieść jego wzroku na sobie.

Wybuchnął śmiechem.

- Siedemnaście – odparł. – Zgaduję, że ty jesteś w wieku Willa, prawda? – uśmiechnął się szerzej i odwrócił do mojego przyjaciela. – Trzeba jej znaleźć jakieś mieszkanie. Na razie wszystkie są zajęte, więc może mieszkać ze mną. – chciał położyć mi rękę na ramieniu, ale schowałam się za Willem.

- To zależy tylko od niej – przyjaciel objął mnie, a jego kolega, ten który się jeszcze nie przedstawił popatrzył na mnie wściekłym wzrokiem, jakby był zazdrosny. Wzdrygnęłam się.

Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że wszyscy patrzą na mnie i czekają na odpowiedź – Will ze skupieniem, Alex z zachętą i pewnością siebie, a bezimienny ze wzrokiem mówiącym: zabiję cię, jeśli tu zostaniesz. Przełknęłam ślinę.

- Nie przedstawiłeś się jeszcze. – skinęłam głową na wzrokowego mordercę.

- To jest Noah. – odpowiedział Alex. – U niego też możesz zanocować, ale wątpię żeby był zadowolony.

- Aha – spojrzałam z niechęcią na Noah. - Czyli mam wybierać pomiędzy wami dwoma? – wskazałam kciukami Willa i Alexa.

- Dokładnie – potwierdzili chórem.

Zastanowiłam się przez chwilę. Willa znam od dwóch dni, a Alexa od dziesięciu minut. Wolałabym spać u mojego przyjaciela, ale sądząc po spojrzeniu, które posyła mi Noah, nie powinnam tego robić. Podniosłam wzrok na rudzielca.

- Będę spać u Alexa. – oświadczyłam, a Noah uśmiechnął się z ulgą.

Mój nowy współlokator objął mnie ramieniem i ruszył zadowolony przed siebie.

- Chodźmy coś zjeść. – zaproponował rozpogodzony Noah i już po chwili byliśmy przy stole.

----------------------------------------------------------------------------------------

Ten rozdział nie jest zbyt długi, ale teraz postaram się dodawać trochę dłuższe ;) Cieszę się, że wreszcie ktoś coś pisze o moim amatorskim opowiadaniu i że Wam się podoba :) Na zachętę macie moje wyobrażenie Nicky, sama ją rysowałam :D Postaram się narysować resztę postaci i co jakiś czas wstawiać, te rysunki ;)

 

Wiem, nieudolny rysunek, ale obiecuję, że reszta będzie lepsza ;)