The Angel of the Earth - Chapter 13

Rozdział 13

Wychodząc z domu zapomniałem o płaszczu, co okazało się ogromnym błędem. Stałem teraz na deszczu czekając na niego. Z moich włosów ciekła woda, która wpadała mi do oczu. Nienawidzę tej roboty, nienawidzę siebie, nienawidzę!

Wściekły, odgarnąłem włosy z czoła, kiedy go zobaczyłem. Zmierzał szybkim krokiem w moim kierunku, a z jego postawy wywnioskowałem, że jest zirytowany.

Kolejna przydatna rzecz, której nauczył mnie mój mentor.

Odepchnąłem się od ściany i ruszyłem za nim. Skręcił w jeden z ciemnych zaułków i tam się zatrzymał. Stanąłem naprzeciwko niego i ukryłem dłonie w kieszeniach spodni, które były specjalnie większe, abym bez problemu mógł ukryć w nich rewolwer, na którym właśnie zaciskałem dłoń.

- Witam, Liamie – powiedział Anioł Stróż i uśmiechnął się ukazując zęby.

Był czysty, nieskazitelny. Nie to co ja. Pomiot piekieł i skazany na łaskę swojego mentora.

- Nie masz prawa zwracać się do nie po imieniu, jeśli nie posiadasz mego zezwolenia. – odpowiedziałem, zaciskając zęby.

- Ups. – skrzywił się z rozbawieniem. – Przepraszam, Mroczny Aniele. Zapomniałem, że jesteś tylko brudnym nędznikiem i nie powinieneś posiadać imienia, bo takich jak wy powinno się pozbyć raz na zawsze. – na jego twarz znów wpełzł ten ohydny uśmiech.

Zgrzytałem zębami z wściekłości. Podobno Anioł Stróż powinien być miły i dobry, ale mi, niestety, trafił się wyjątek. Mocniej załapałem rewolwer i zacząłem go nerwowo gładzić kciukiem.

- Chyba nie zamierzasz mnie zabić? – spytał unosząc brwi.

- Nie żartuj sobie, przecież wiem, że to niemożliwe. – wywróciłem oczami. – Przyszedłem się targować – dodałem.

- O? – Anioł uniósł brwi z zaciekawieniem. – A o cóż to? O miejsce w niebie? O skrzydła?

Zrobiłem krok w jego stronę.

- A może o płaszcz? – najwyraźniej rozbawił go jego własny żart, bo odrzucił głowę do tyłu i zaniósł się śmiechem.

- Nie – przerwałem mu. – Przyszedłem się targować o stróżostwo. – wyłożyłem bez zbędnego owijania w bawełnę.

Mężczyzna natychmiast spoważniał i zmarszczył brwi.

- Chcesz mi zabrać moje miejsce, Piekielny Pomiocie? – syknął. Był skupiony, jakby nie wiedział o co mi chodzi.

Bingo. Przestraszyłem go.

- Oczywiście, że nie. – uśmiechnąłem się arogancko. – Mogę być Mrocznym Stróżem, jeśli podopieczny będzie żywił do mnie głębsze uczucia. – powiedziałem spokojnie.

Ona nie mogła być pod jego opieką, nie zasługiwała na to, była zbyt dobra. A poza tym w ten sposób mogłem uczciwie odkupić swoje winy i znów być czysty. Znów mieszkać razem z moimi braćmi.

Stróż ponownie wybuchł śmiechem.

- Naprawdę myślisz, że ci na to pozwolę? – przybliżył się do mnie. – Masz na oku kogoś konkretnego? Bo jest do mnie przypisanych mnóstwo osób.

Miałem. Nie kogoś, tylko ją. Tylko ona mogła mi pomóc. Przez najbliższych kilkaset lat nie miał się pojawić nikt więcej, tak wyjątkowy jak ona.

- Owszem – odwróciłem się od niego i splotłem ręce na plecach. – Nicky Evans.

Wiedziałem, że w tej chwili szeroko otwiera oczy. Wiedziałem, że jest zszokowany. Wiedziałem to.

- Co? - wykrztusił. – Nie, nie, nie! Nie możesz wziąć pod opiekę akurat jej! – jego głos stawał się coraz głośniejszy. – Dlaczego ona?! Nie zgadzam się! Wybierz kogoś innego. – zażądał.

Był naprawdę zabawny.

- Chcę ją – odpowiedziałem stanowczo.

- Nie, nie muszę spełniać twojej prośby, niczego nie jesteś mi winny.

Gwałtownie się odwróciłem i zacisnąłem dłoń na jego szyi. Tego było już za wiele. Niewdzięczny, okrutny Stróż. To on powinien być teraz na moim miejscu. W moich oczach czaił się gniew.

- Nie? – uniosłem brew. – Pozwól, że ci przypomnę. – puściłem go i wygładziłem koszulę. – Rok 1278. Niebo. Aniołowie. Czyści. Przyjaciele. – wycedziłem te słowa przez zaciśnięte zęby. – Morderstwo niewinnej Anielicy. Wstawiłem się za ciebie, pomiocie! – wrzasnąłem. – To mnie wygnali, nie ciebie! To ja cierpiałem za twoje winy! – zamknąłem oczy, aby się uspokoić. – Jesteś mi winny przysługę.

Spojrzałem na niego. Skurczył się w sobie na to wspomnienie, wyglądał na bezbronnego. Niemal było mi go żal. Niemal, ale nie do końca. Przez te wszystkie lata, nadal nie zdążyłem mu wybaczyć i nigdy tego nie zrobię. Wygnanie jest gorsze niż śmierć, dużo gorsze.

Stałem w milczeniu dając mu czas na zastanowienie się. Prawie widziałem trybiki w jego głowie, które obracały się myśląc nad odpowiedzią. Nie miał wyboru, musiał mi pozwolić. Nawet tym nie wynagrodziłby mi mojej krzywdy.

Nagle skinął szybko głową i zaczął grzebać w kieszeniach płaszcza. Po chwili wyjął stamtąd zwitek papieru i pióro. Nabazgrał coś na kartce, złożył ją kilkukrotnie. Przechodząc obok mnie, wsunął mi ją do kieszeni spodni i odszedł bez słowa. Cierpiał. Nie chciał mnie skrzywdzić, a ja byłem wtedy taki naiwny i głupi, że wstawiłem się za nim.

Zacisnąłem dłonie w pięści i ruszyłem tą samą drogą co on, z tą różnicą, że skręciłem w lewo, a nie w prawo. Szybkim krokiem ruszyłem ku mojemu mieszkaniu i stanąłem pod drzwiami. Mentor mnie zabije, ale teraz nic się nie liczyło.

Wyjąłem papierek z kieszeni i rozwinąłem go.  Było na nim napisane starannym pismem zaledwie kilka słów. Ale wiedziałem co one oznaczają. Jeszcze długo musiałem czekać, ale opłacało się. Opłacało.

Ukryłem papierek z powrotem w spodniach i nacisnąłem klamkę. Wchodząc, powtarzałem w myślach napis wyskrobany na kartce od Stróża:

Nicky Evans

Ur. 07.04.1997r.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

I obiecany  rozdział 13! Cieszycie się? Jak Wam się podoba ta zamiana perspektywy? Czekam na opinie :*