The Angel of the Earth - Chapter 10

Rozdział 10

- Czyli tak? – spytałam, wystrzeliwując z palca mały płomyk.

- Świetnie! – pogratulował mi Alex i pokazał następnie ćwiczenie.

Już od kilku godzin ćwiczyliśmy w ten sposób, zaczynając od rzeczy najprostszych – wytworzenie ognia, a kończąc na najgorszych – strzelanie płomieniami. Dla mnie żadna z tych umiejętności nie była łatwa do opanowania, szczególnie, że nie widziałam w tym niczego użytecznego. Co chwila coś mi nie wychodziło, a chłopak się ze nie nabijał. Na szczęście, za każdym razem z wielką cierpliwością tłumaczył mi od nowa. Nie złościł się na mnie ani nie narzekał. Zawsze wiedział co zrobiłam nie tak, i jak mi pomóc.

Uśmiechnęłam się do niego szeroko.

- Nareszcie coś mi się udało. – oznajmiłam i spróbowałam jeszcze raz. Tym razem udało mi się zrobić większy płomyk.

Zaczęłam skakać dookoła i cieszyć się jak wariatka, wykrzykując: "Udało mi się! Udało mi się!" Alex podszedł do mnie ze śmiechem i objął w talii.

- Zgadza się, udało ci się to zrobić, ale przestań tańczyć , bo wyglądasz jakbyś coś brała.

Obróciłam się gwałtownie i cmoknęłam w usta, co go na tyle zdziwiło, że udało mi się wyrwać z jego objęć. Znowu zaczęłam skakać, a gdy cała w skowronkach zaczęłam robić gwiazdę, złapał mnie za nogi, tak, że wisiałam na nim do góry nogami, zahaczona o jego ramię. Parsknęłam śmiechem, a on zaczął robić obroty. Moja głowa i ręce latały luźno, oddalane od niego przez pęd wiatru. Zaczęło mi się kręcić w głowie i mój śmiech stał się donośniejszy.

- Dość! – wrzasnęłam. – Przestań, zaraz zwymiotuję!

Chłopak zaczął stopniowo zwalniać, aż w końcu całkowicie się zatrzymał. Położyłam się na trawie i oddychałam głęboko. Naprawdę było mi niedobrze.

- Wszystko okay? – spytał, kiedy zobaczył moją minę.

Spojrzałam na niego i wybuchłam śmiechem. Już po chwili oboje leżeliśmy na ziemi i tarzaliśmy się ze śmiechu.

- Właśnie widzę, jak się uczycie. – usłyszeliśmy za sobą donośny, surowy głos.

- Nico! – gwałtownie zerwałam się z ziemi i rzuciłam przyjacielowi na szyję. Objął mnie w talii i zrobił obrót.

Przy śniadaniu poinformowałam Nico, że Alex będzie mnie uczyć, a on obiecał, że do nas dołączy.

No i jest.

- Hej – przywitał się Alex i również podniósł się z trawnika. – Teraz ty ją czegoś naucz. – jego ton był lodowaty.

Popatrzyłam na rudzielca, mrużąc oczy. Czy on był… zazdrosny?

- Ale ja już nie chcę… - zaprotestowałam, krzywiąc się. – Poróbmy coś fajniejszego. Nie macie tu żadnych gier ani nic? – zmarszczyłam brwi.

Chłopcy wymienili się spojrzeniami, a po chwili każdy z nich złapał mnie za rękę.

- Ej! Gdzie idziemy? – zaczęłam się wyrywać, ale Alex bezceremonialnie przerzucił mnie sobie przez ramię i pomaszerował w kierunku ściany lasu.

- Cierpliwości – odparł Nico, mijając nas.

Zatrzymaliśmy się przy wejściu w zarośla, a Alex postawił mnie na ziemi.

- Powiedzcie mi gdzie idziemy. – zażądałam i splotłam ręce na piersi.

- To niespodzianka. – odpowiedzieli równocześnie.

Popatrzyłam na nich i zrobiłam naburmuszoną minę.

- Nie, to nie. Ale ja się stąd nie ruszam.

Zanim zdążyłam zareagować, Nico podrzucił mnie do góry. Wrzasnęłam przerażona, a pode mną pojawił się lewitujący kawałek ziemi, na którym miękko wylądowałam.

Spojrzałam w dół. Chłopcy zwijali się ze śmiechu.

- Idioci! – krzyknęłam i usiadłam na środku po turecku, z powrotem splatając ramiona.

Nagle ziemia obniżyła się, a Nico i Alex na nią weszli i już po chwili siedzieli obok mnie.

- To tyle? – spytałam. – Będziemy tu siedzieć i podziwiać widoki?

Żaden z nich nie odpowiedział. Nie cierpiałam niespodzianek. To było najgorsze z najgorszych. Nienawidziłam uczucia, kiedy ktoś trzyma mnie w niepewności.

- Okay. Jak mi nie powiecie to skoczę. – przesunęłam się bliżej krawędzi, tak by moje nogi zwisały w powietrzu.

- Nigdzie nie idziesz. – Alex objął mnie i odciągnął od przepaści, a następnie posadził na swoich kolanach.

Parsknęłam zirytowana, ale się nie wyrywałam. Siedzenie na kolanach było całkiem przyjemne i jakoś mogłam przetrwać to nieznośne oczekiwanie.

Nie wiem jak długo "lecieliśmy", ale gdy się zatrzymaliśmy, widok był wspaniały: niewielka zielona dolina, dookoła otoczona wzgórzami i drzewami, a do tego miała kolorowy dywan z kwiatów. Na środku łąki znajdowało się małe jezioro, nad którym unosił się drewniany pomost. Kiedy podeszłam bliżej zobaczyłam, że nad srebrzystą taflą jeziora latają różnokolorowe ważki, a wśród wielobarwnych kwiatów kręcą się motyle. Miejsce jak z bajki.

- Podoba się? – wzdrygnęłam się na dźwięk głosu Alexa, który położył mi dłonie na ramionach i stanął za mną.

W milczeniu pokiwałam głową i oparłam się plecami o jego pierś. Cudownie.

- Możemy popływać. – zaproponował Nico i stanął na końcu pomostu.

Zmarszczyłam brwi i rzuciłam przelotne spojrzenie na jezioro. Nie mogłam pływać, NIE UMIAŁAM, a poza tym…

- Słabo to przemyśleliście. – odparłam. – Nie mam nawet stroju ani ręcznika.

Poczułam śmiech rudzielca na swoich plecach.

- Zawsze można pływać w ubraniu.

Gwałtownie się od niego odsunęłam, ale on już zdążył mnie podnieść i zbliżyć się do Nico, który nadal stał w tym samym miejscu i przyglądał nam się z rozbawieniem. Nie miałam wyboru musiałam się przyznać.

- Proszę, przestań! – krzyczałam na całe gardło. Zaraz mogłam utonąć. – Ja nie…

W tym momencie zderzyłam się z czymś plecami z taką siłą, że zaparło mi dech w piersiach. To była tafla wody. Zaczęłam z desperacją wymachiwać rękami, aby wydostać się na powierzchnię. Płuca mi rozsadzało, oczy mnie piekły, i robiło się coraz ciemniej. Spróbowałam jeszcze raz odepchnąć się w kierunku słońca, ale na marne. Nie umiałam pływać, a do tego ubrania ciągnęły mnie w dół. To na nic.

Zamknęłam oczy i wypuściłam powietrze z płuc. Nie było sensu dłużej udawać, że mi się uda.

Nagle czyjeś ramię objęło mnie w talii i pociągnęło ku górze. Co się dzieje? Lekko rozchyliłam oczy i zobaczyłam rudą czuprynę, połyskującą od promieni słońca. Nie to nie ma…

Nic więcej nie zdążyłam pomyśleć, bo przed oczami zrobiło mi się ciemno i przestałam cokolwiek czuć.

----------------------------------------------------------------------------------------------

Teraz będę się napawać tym, że trzymam Was w niepewności :D Podoba się Wam?