Don't leave me, my love - Chapter 2

Rozdział 2

- No, Leonardzie, stań przede mną otworem i mnie zaskocz, mówiąc że jesteś gejem, mormonem albo innym niesamowitym wytworem naszego różnorodnego świata. – splatam dłonie leżące na stoliku i pochylam się nad chłopakiem.

- Nie jestem gejem, mormonem ani żadnym innym wytworem matki Ziemi – wylicza na palcach. – Zadowolona?

Popijam łyk kawy i odstawiam ją na szklany blat.

- Niespecjalnie – odpowiadam. – Miałeś mnie zaskoczyć, mój drogi.

- No to bardzo mi przykro, bo jestem zwyczajnym chłopakiem.

Odchylam się do tyłu na krześle i krzyżuję ramiona na piersi.

- Nikt nie jest z w y c z a j n y . – mówię. – Na przykład my jesteśmy obleśnym wybrykiem natury, który wciąga te tytoniowe opary, czerpiąc z tego przyjemność.

- Mylisz się, ja nie czerpię z tego przyjemności.

Parskam głośnym śmiechem.

- Nie mów mi, że ktoś wciska ci to paskudztwo do buzi siłą – warczę.

- Nie wciska, ale w przeciwieństwie do ciebie, chcę przestać palić – odgryza się. – A ty po prostu marnujesz swoje życie, nie zdając sobie z tego sprawy. Po prostu czerpiesz rozrywkę z palenia. Śmiertelną rozrywkę.

Zastygam w bezruchu, po czym zrywam się od stołu, prawie przewracając krzesło.

- Nie mów mi, że palę tylko po to, aby się zabić, skoro nawet nie znasz prawdziwego powodu. – rzucam i znikam za drzwiami kawiarni.

Biorę drżący oddech i rozglądam się za jakąś ustronną ławką, gdy czyjaś dłoń ląduje na moim ramieniu. Odwracam się z wściekłością i mój wzrok napotyka Leona.

- Przepraszam – mówi chłopak. – Proszę cię, wróćmy do środka, nie chciałem, aby to tak zabrzmiało, naprawdę jest mi przykro, że to cię zabolało. – w jego oczach maluje się ból.

- Nigdzie nie wracam, kochany.

Leonard zastanawia się chwilę.

- W takim razie chodźmy do mojego mieszkania. Tam coś ci o sobie opowiem – decyduje.

Usiłuję powstrzymać kpiący uśmiech, ale mi nie wychodzi.

- Ja i twoje mieszkanie? Jesteś naprawdę naiwny, Leonardzie – popycham szklane drzwi kawiarenki i wracam na nasze poprzednie miejsce.

Chłopak siada naprzeciwko mnie. Jego twarz rozjaśnia uśmiech zwycięzcy.

- Mówiłaś, że nie wracasz – przypomina mi.                

- Kobieta zmienną jest – z uwagą studiuję moje paznokcie, pomalowane na głęboką czerń. Przydałaby im się renowacja.

Leon patrzy na mnie chwilę, uważnie przyglądając się moim oczom, ustom, podbródkowi.

- Mój drogi, wiem, że jestem nieziemsko piękna i przyćmiewam swoją urodą nawet największe gwiazdy, ale mógłbyś wywieszać ten jęzor dyskretniej. – sugeruję. – Denerwuje mnie to twoje głodne spojrzenie.

Chłopak od razu odwraca wzrok. Uśmiecham się, dumna ze swojej wygranej.

- A teraz zadam ci serię pytań – ostrzegam go grzecznie.

- Dawaj – mówi.

- Znam już twoje imię i nazwisko, więc… Ile masz lat, kawalerze? – unoszę jedną brew w zaciekawieniu.

- 20 – odpowiada obojętnie.

- Ho, ho… To ja już może pójdę, bo nie wolno mi się zadawać ze starszymi – uśmiecham się szeroko.

- Bardzo śmieszne, Sloane – mówi szorstko.

Zastygam w bezruchu na dźwięk mojego imienia, wypowiedzianego bez krzty pogardy lub przestrachu. Nikt tak do mnie nie mówi. Muszę przestać zadawać się z Leonardem. Natychmiast.

Ale zamiast tego wlepiam w niego przestraszone spojrzenie.

- Coś nie tak, Sloane? – zamartwia się na mój widok. Znowu to imię. Znów je wypowiedział.

- Nie mów tak do mnie – syczę.

Marszczy brwi.

- Jak? Sloane?

- Nie mów tak! – krzyczę zrozpaczona.

Nie lituj się nade mną. Masz mnie nienawidzić. NIENAWIDZIĆ, jak każdy.

Wstaję i rzucam się do drzwi. Jestem tak zaślepiona wściekłością i rozpaczą, że niemalże wpadam pod samochód, ale czyjeś silne ramiona mnie przytrzymują. To przyjemny uścisk.

- Puszczaj mnie ty oślizły dupku! – wrzeszczę, a ręce odskakują.

Zwijam dłonie w pięści i odwracam się przodem do Leonarda.

- Nie. Dotykaj. Mnie. – cedzę.

Ale on stoi osłupiały z oczami wlepionymi w moje usta.

- Załatwione – odzywa się po chwili. – Oślizły dupek już cię nie dotknie. – Odwraca się na pięcie i odchodzi, a ja zostaję zupełnie sama na środku chodnika.

- Świetnie – mruczę pod nosem i ruszam w kierunku mojego domu.

Jeden wróg więcej czy mniej, co to za różnica? Brnę wściekła przez tłum ludzi, popychając ich łokciami, zła na cały gówniany świat. Po co ja w ogóle tu jestem?

Zatrzymuję się nagle i podchodzę do najbliższej ściany jakiegoś budynku.

Opieram się o nią plecami i siadam na brudnym chodniku. Podwijam kolana pod brodę i przyglądam się ludziom chodzącym w tę i we w tę po ulicy. Niektórzy chodzą w kółko, a niektórzy tylko w jedną stronę. Jak bardzo my się różnimy.

Gdy tak siedzę, nagle na drzewie po drugiej strona siada sroka, a mi przypomina się wierszyk.

"Jedna sroczka smutek wróży"

Do ptaka podlatuje przyjaciółka i obie skrzeczą, aby przywołać więcej swoich skrzydlastych towarzyszy.

"Dwie radości pełnie dni"

Do tych dwóch dołącza trzecie, radośnie skacząc po gałęziach.

"Trzy to dziewczę urodziwe"

Wszystkie zrywają się do lotu i drzewo pozostaje puste, lecz po chwili przylatuje ich więcej. Raz, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, liczę.

"Cztery chłopiec ci się śni

Pięć to srebra cały dzbanek

Sześć przyniesie złota moc"

Rozglądam się poszukiwaniu jeszcze jednej sroczki i w końcu ją zauważam. Siedzi kilka drzew dalej, ćwierkając żałośnie.

"Siedem tajemnicę kryje

W najstraszniejszą ciemną noc" *

Zadowolona z dokończonego wierszyka, wstaję i otrzepuję spodnie. Uwielbiam tajemnice. Mam nadzieję, że ta ukrywana przez te siedem sroczek będzie warta siedzenia na zimnym chodniku.

Uśmiecham się pod nosem i nucę w drodze powrotnej. Samotność potrafi być świetnym towarzyszem zabaw.

 

*stara angielska piosenka     

-----------------------------------------------------------------------------------

Nad rozdziałami tego opowiadania pracuję niestety dużo dłużej niż nad pozostałymi, z racji ciętego 

języka Sloane... Nie gniewajcie się, że tak rzadko piszę :(

 Podoba Wam się w ogóle postać Sloane? Co o niej sądzicie?