Don't leave me, my love - Chapter 3

Rozdział 3 

- No i jak tam na spotkaniu? – mama wbija widelec w ziemniaki na jej talerzu.

Nie za bardzo wiem, jak dotarłam do domu, ale wydaje mi się, że pieszo, bo moja rodzicielka była zła, że wróciłam tak późno.

- Okay – odpowiadam wymijająco.

- Pomaga? – tata wchodzi do salonu i siada obok swojej żony.

Kiwam głową i wstaję.

- Dokąd idziesz? – pytają równocześnie.

Unoszę oczy ku niebu. Znowu te pytania, pytania, pytania.

Przyklejam do twarzy sztuczny uśmiech.

- Do pokoju, źle się czuję, muszę trochę odpocząć – kłamię i wchodzę po stopniach na górę.

W pokoju rzucam się na niezaścielone łóżko i gapię w sufit. Odkąd pamiętam, nigdy nie miałam przyjaciół. Wszyscy się mnie bali albo nienawidzili. Nie przeszkadzało mi to. Spędziłam mnóstwo czasu w tym małym ciasnym pokoju, sama ze sobą. Było cudownie. Pamiętam jak bawiłam się zupełnie sama i byłam zadowolona, że nikt mi nie przeszkadza.

Ale teraz ta samotność mi doskwiera.

Jestem wściekła na siebie za zwyzywanie Leonarda.

Biorę do rąk poduszkę i uderzam się nią z całej siły w twarz. Głupia, głupia, głupia.

Powoli podnoszę się z łóżka do pozycji siedzącej i sięgam po komputer. Uchylam laptopa i już po chwili otwiera się przede mną ten okropny świat elektroniki. Muskam opuszkami palców małe kwadraciki z białymi literkami, wstukując w wyszukiwarkę "Leonard Reed". Po kilku sekundach oczekiwania, komputer zawiadamia mnie, że nikt taki nie figuruje w internecie i proponuje mi kilka innych haseł, które mogę wyszukać.

Zrezygnowana zamykam komputer i postanawiam pójść do sklepu po paczkę papierosów. Wsuwam na nogi moje fioletowe trampki i wciskam do kieszeni komórkę. Po drodze do drzwi łapię za klucze i już po chwili stoję na ruchliwej ulicy, popychana przez śpieszących się ludzi.

Rozglądam się na boki, po czym ruszam w kierunku najbliższego sklepu. Wiatr kołysze wszystkim dookoła, więc schylam głowę i wiercę wzrokiem dziury w chodniku.

- Ej, patrz gdzie idziesz! – krzyczy jakiś głos, gdy zastaję przeszkodę w postaci przechodnia i uderzam w czyjś tors.

Unoszę oczy i napotykam znajome szare tęczówki.

- Leonardzie – mówię z chytrym uśmiechem.

- Sloane? – tym razem nie zwracam uwagi na jego słowa. – Co ty tu robisz?

Podnoszę dłoń i spoglądam na swoje paznokcie.

- Nie wiedziałam, że twoje prawo zabrania również wychodzenia na ulicę – odpowiadam obojętnym tonem.

- Odczep się ode mnie – warczy i wymija mnie, trącając moje ramię.

Rozkładam ręce, uśmiechając się.

- Nie rozumiem, dlaczego jesteś taki zły, mój drogi – marszczę lekko brwi. – Szczęśliwy przypadek umożliwił nam spotkanie, a ty go potępiasz.

Leonard zatrzymuje się gwałtownie i odwraca na pięcie. Już po kilku krokach znajduje się obok mnie, nachylając się.

- Żaden szczęśliwy przypadek – mruczy z wściekłością. – Raczej pieprzona ironia losu.

Uśmiecham się zalotnie i przyciągam do siebie, chcąc go zawstydzić i rozproszyć, ale on wyrywa się szybko i cofa o krok.

- Oj, przestań – podchodzę do niego, a on tym razem się nie cofa. Zadowolona z takiego obrotu spraw, muskam palcami jego umięśniony tors. – Wiem, że tego chcesz. – unoszę wzrok.

- Nie chcę cię więcej widzieć – cedzi, wyraźnie zdenerwowany.

- Auć – krzywię się. – Bolało.

- Miało boleć.

Łapię się za serce i zataczam do tyłu.

- Jaki zadziorny – komentuję, wciąż z dłonią na piersi.

Nie widząc żadnej reakcji z jego strony, wyciągam truciznę z kieszeni i zapalam. Wciągam ten ohydny odór dymu, nie dając po sobie poznać, że wcale nie chciałam tego robić.

- Ble – kwituje chłopak.

Unoszę brwi w rozbawieniu.

- Dorosły komentarz – odpowiadam, nieomal wybuchając śmiechem.

- Najstosowniejszy w tej sytuacji – odgryza się.

Z mojego gardła wydobywa się śmiech, ale gdy ponownie próbuję wsunąć papierosa między wargi, dłoń Leonarda wytrąca mi go z ręki.

Otwieram oczy w zdziwieni i wściekłości.

- Co to miało być? – pytam szorstko.

- Akcja ratunkowa – jego twarz jest wypruta z wszelkich emocji.

Nerwowo wkładam dłonie do kieszeni w poszukiwaniu kolejnego, dającego ulgę, papierosa. Po dokładnej rewizji, stwierdzam, że nie posiadam więcej śmiercionośnych przedmiotów i podnoszę wściekły wzrok na Leonarda.

- Dawaj papierosa – rozkazuję i wyciągam przed siebie dłoń.

Chłopak unosi ręce w obronnym geście.

- Nie mam.

- Dawaj tego cholernego papierosa! – wydzieram się, czując jak nieprzyjemne wspomnienia napływają pod moje powieki i próbują wcisnąć się do mojej świadomości, a mi coraz trudniej jest je wypraszać.

Chłopak, widząc mój szał łapie mnie za nadgarstki, na tyle mocno, abym nie mogła się wyrwać. Zaciskam powieki i potrząsam głową, aby wypędzić nieproszonych gości w postaci upiornych wspomnień.

- Uspokój się – nalega Leonard. – Pomogłem ci w ten sposób. Dobrze o tym wiesz.

- Gówno prawda! – wrzeszczę, a ludzie na ulicy oglądają się w naszą stronę. Ściszam głos. – Nic o mnie nie wiesz.

- Tak? Znalazła się pani Mądra. – prycha z oburzeniem.

- Proszę bardzo. – mówię, popędzana nagłą adrenaliną. – Wyjawię ci mój "straszny" sekret, o którym pomagają mi zapomnieć tylko te nikotynowe świństwa. – wskazuję dłonią na papierosa, leżącego na chodniku, parę metrów dalej.

- Czekam – uśmiecha się rozbawiony. – Opowiadaj mi okropną historię swojego życia – nadal trzyma moje ręce.

Biorę głęboki wdech i przymykam na chwilę oczy, lecz po chwili szeroko je otwieram pobudzona, jego mocniejszym uściskiem.

- Gdy miałam 8 lat zostałam porwana. Facet zaciągnął mnie siłą do samochodu, przy czym został przeze mnie wielokrotnie pogryziony. Zawiózł mnie na wieś. Przetrzymywał w jakiejś starej cuchnącej ruderze, przywiązaną liną do ściany i wygłodzoną niemalże na śmierć. Dawał mi tylko szklankę wody dziennie i czasami coś do jedzenia. Spędziłam w takim stanie trzy miesiące. Trzy miesiące! – przestaję na chwilę, aby wyrównać oddech. – Potem było wielkie zamieszanie. Do pomieszczenia wbiegła policja. Facet strzelał na oślep. Jedna z kul przeleciała obok mojej głowy i zaryła w ścianę. Zginęło dwóch policjantów postrzelonych przez tego cholernego porywacza. A ten skurwiel wciąż nie został złapany. – wpatruję się w oczy chłopaka, szukając w nich jakichś uczuć, ale wyrażają one tylko koncentrację. – Nadal uważasz, że moje palenie jest nieuzasadnione? – unoszę brwi.

Nie odpowiada, ale puszcza moje nadgarstki. Jeszcze chwilę stoję i mu się przyglądam, a następnie odwracam się i odchodzę, śledzona przez jego przenikliwe szare oczy. Po kilku krokach oglądam się ostatni raz, ale jego już tam nie ma.

Zniknął, pozostawiając mnie samą z moją przeszłością.

----------------------------------------------------

Wiem, krótko krótko krótko... :( Ale obiecuję, że dalsze rozdziały staram się pisać dłuższe ;)

UWAGA!

Zawieszam również opowiadanie "Before I die". Niestety wena co do tych dwóch zawieszonych opowiadań mnie opuściła :'( Ale spokojnie, jeśli tylko wróci, to napiszę kolejne rozdziały :D

No...hmm... Czyli to oznacza, że jak na razie zostaje tylko "Don't leave me, my love" :3 Mam nadzieję, że się nie gniewacie :* 

PS Narysowałam Wam Sloane, ale muszę jeszcze ją zeskanować XD Pokażę Wam ją przy następnym rozdziale :*